50, IS DAT NOG WEL OUD? kopt de NRC in een weekendreportage van 12/13 oktober over de viering van de Abraham-dag in Oosterhout. Deze dag bestaat al sinds 1963, kent ook een Sara-variant en prijkt al 7 jaar op de lijst van immaterieel cultureel erfgoed. Klik hier voor het hele artikel

Je kunt je natuurlijk afvragen of zo’n overgangsrite jou zou passen of dat je als vijftiger liever je eigen feest vormgeeft. In Oosterhout lijken de honderden Abrahams vooral voor de gezelligheid te komen als ze zeggen dat ze zich eigenlijk ‘35 voelen’ of ‘fitter dan toen ik kleine kinderen had’ en verzekeren dat ze nog midden in het leven staan.

 

Levenstrap

Erg leuk dat in het artikel de levenstrap wordt opgevoerd. Die trap die de menselijke levensfases verbeeldt, met een opgaande tred vanaf de 0-jarige in de wieg, een Voorname Vijftiger aan de top en afdalende treden voor de 100-jarige op weg naar het graf.

Ik had alleen graag die levenstrap wat meer gelaagd uitgelegd. Wat biografischer, met de archetypisch fases meer uitgewerkt. Zodat vijftigers kunnen doorvoelen om wat voor overgang het eigenlijk gaat. De symboliek rond Abraham wordt mij wat te plat met de grote koeken, opblaaspop in de tuin en rollator-grappen. Ook de journalist vraagt zich af of deze traditie wel toekomstbestendig is.

 

Symboliek

Wat zou er gebeuren als we breder gingen kijken dan naar Abraham en Sara alleen? Als we de levenstrap als betekenisvol symbool zouden benaderen? Of andere kunstenaars opzochten die onze levensfasen verbeelden? Dat we gingen nadenken over ontwikkeling van lichaam én geest? En dat we net als de zon fases van opgaan, blinken en verzinken gingen doorleven die zich steeds opnieuw – in verschillende gedaantes -herhalen?

Ikzelf laat me graag inspireren door de Griekse mythologie de symboliek erachter. Ik ontdekte dat Zeus als oppergod een interessant voorbeeld voor de vijftiger van nu kan zijn. Op de levenstrap staan we immers op de allerhoogste trede en we kunnen, met onze fysieke conditie vaak nog op orde, leren ons denkvermogen meer aan te spreken. Geleid door het sterke beeld van de geboorte van de  Pallas Athene – uit het hoofd van Zeus wat hem grote kopzorgen gaf! – de wijsheidsgodin die op dat moment op aarde móest landen…

Zouden we met zulke beelden misschien wat meer levensgeest gaan ervaren rond ons vijftigste? Wellicht geholpen door het feit dat Zeus, met zijn Romeinse evenknie Jupiter, de grootste planeet uit ons zonnestelsel vertegenwoordigt?

 

Conclusie

Natuurlijk, het zijn oude verhalen en gelaagde beelden die zich niet zomaar verklarend aan ons blootgeven, we moeten er wat voor doen. Maar áls je je vijftigste of andere kroonjaren wilt markeren doe het dan goed zou ik zeggen, en kloppend voor jezelf en je geliefden. Zodat je kunt samenvallen met wie je bent en wie je nog wil worden. Dan wordt het pas echt een feest waar iedereen de zin van inziet en, niet onbelangrijk, ook zin in krijgt!