Met hoeveel stemmen kun je een harmonieus koor vormen? En hoe gelijkgestemd zijn de koorleden bij een Matthäus- of Johannespassion eigenlijk? Of bij andere muzikale vertolkers van het Paasverhaal: wie of wat weet hen werkelijk te verenigen?

 

Zelf zong ik mee in een projectkoor dat afsloot met een magnifiek Paas- en passieconcert. Dankzij een ambitieuze maar o zo aimabele dirigent, een tof strijkkwartet en heel veel zangers. Minimaal vierstemmig hebben we onszelf tot grote hoogte weten te zingen, vooraf niet bevroedend dat we daartoe in staat waren. Of beter, ík zag mezelf daar niet toe niet in staat…Tijdens de repetities voelde ik me te vaak een eenling. Want je zingend verbinden met anderen gaat vanzelf bij zulke prachtige muziek. Maar de individuele koorleden ontmoeten in hun anders-zijn en daar dan echt contact mee maken? Inwendig had ik daar best moeite mee, er zat me van alles in de weg…

 

Nu, na ons overweldigende optreden kijk ik er anders tegenaan. Kennelijk had ik anders-gestemden nodig om te leren dóór mijn ongemak heen te gaan. Want een koor vorm je nu eenmaal niet in je eentje en de andere zangers wisten me mooi (lelijk;)) mijn mindere kanten terug te spiegelen! Eerst ongemerkt, al zingend ging iedereen gewoon voorbij aan alle verschillen en bleken we wonderbaarlijk op elkaar afgestemd te zijn! Maar later merkbaar, alsof hogere harmonieën daar een rol in speelden. Voor mij een bijzondere paaservaring, deze harmonieuze creatie vanuit onze verschillen, een Nieuwe Kunst!

 

Natuurlijk heeft Pasen voor iedereen een andere betekenis maar welke Kunst zou kunnen ontstaan als we vaker met anders-gestemden samenwerken? Als we, voorbij ieders eigenaardigheden, een verbinding aangaan met iets groters? Tuurlijk, dat gaat nooit zonder valse noten, maar wauw, die gemeenschappelijke wil tot creatie….Ik kijk alweer uit naar het volgende project, ook als dat niets met zingen van doen heeft. Benieuwd of ik dan die gedeelde doelen voor ogen weet te houden!!