Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells vind ik een fenomenaal kunstwerk, ik onderschrijf volledig de lovende recensies die de roman gekregen heeft.
Welk fragment me het meeste aanspreekt?
Misschien wel de nooit verstuurde brief van de hoofdpersoon Jules, waarin hij schrijft over hoe we allemaal een buitenwereld én een binnenwereld bewonen.
In de buitenwereld heerst de realiteit waarin Jules probeert te overleven, zonder ouders, zonder dierbaren. Door zijn ongewisse toekomst dreigt hij volledig op te lossen, te verdwijnen; hij raakt in de buitenwereld eigenlijk zich zelf kwijt.
In zijn binnenwereld echter, is Jules heer en meester, dankzij zijn levendige verbeelding. Hij kleurt oude herinneringen opnieuw in en doet dit zo intens, dat wat hij ziet, hoort, ruikt en proeft haast tastbaar wordt. Zijn imaginatie in die binnenwereld is zo krachtig dat Jules stelt dat er
“in het universum een plek moet zijn vanwaaruit beide werelden even echt zijn. De gewone en de verzonnen wereld. Want als alles voorbij en vergeten is, als de tijd alles na miljarden jaren heeft uitgewist en nergens meer bewijs voor is, dan speelt het geen rol wat de werkelijkheid was. Dan zijn de verhalen die ik in mijn hoofd heb verzonnen misschien net zo echt en onecht als dat wat de mensen de realiteit noemden”
Zo verwoordt schrijver Benedict het dus, mijmer ik als ik het boek uit heb. En ik google een interview waarin hij vragen stelt over wie we in essentie zijn. In levens die soms ‘onmogelijke’ kanten op gaan, ziet deze Benedict wonderlijke dingen gebeuren en hij denkt na over wat blijvend is, welk deel van ons onveranderlijk blijft.
Ik stem met hem in en weet ineens precies wat me zo raakt. Deze schrijver roert aan waar zingeving volgens mij over gaat: over het vinden van je essentie die ergens diep in je innerlijk huist. Zodat je daar te rade kunt gaan wanneer de buitenwereld, het leven, je voor monsterlijke opgaven – of soms ‘gewoon’ lastige keuzes – plaatst.
Het lijkt wel of deze jonge auteur weet dat het verbinden van het innerlijke verhaal met het uiterlijke verhaal een zoektocht is, een tocht die je haast onmogelijk in je eentje kan gaan…en ik vraag me af: Wat als iedereen de kunst van het verhalen zou verstaan? Als alle mensen hun stem hervonden en daarmee de eenzaamheid beëindigden?
