Kroketje trekken in de automatiek, wie kent het niet? Magisch vond ik het als kind om na inworp van een gulden (kwartje? rijksdaalder?) het lekkerste luikje te openen. Maar ook volstrekt onbegrijpelijk, welke onzichtbare kok kon zo’n verse kroket bereiden en hoe wist hij die warm te houden?

Zo’n 50 jaar later ben ik weer terug bij dat moment. Op een plek langs de autoroute waar mensen koffie en auto’s andere brandstof tanken. Buiten ligt de grond bezaaid met bekers, servetten en flesjes maar eenmaal binnen maakt mijn hart een sprongetje: een automatiek! Verse lekkernijen van locale ‘producteurs’ achter mega-moderne glazen luikjes!! Ik bedien het touchscreen, hou mijn pinpas op de lezer en open het luik van mijn keuze. Met mijn ‘schatkist’ onder de arm keer ik even later terug naar de auto waar manlief alweer achter het stuur zit, we kunnen verder!

Oude vormen zijn beslist niet altijd slecht, bedenk ik met de fruitkist op schoot uitkijkend op de imposante bergen, vooral niet als je ze met iets nieuws kunt vullen…. het heeft wel iets van de biografische aanpak. Daarin leer je ontwikkelingsgericht naar je leven te kijken, dus het oude naast het nieuwe te zetten: klopt mijn overtuiging nog of is die over datum? Werkt onze relatie nog of moeten we er nieuw leven inblazen? Ga ik taken loslaten of overdragen en welke wil ik juist behouden? Kortom: wat vraagt het leven nu, en echt, van mij?

In je levensloop kun je heel specifiek op het spoor komen wat je wil doen of laten, welk besluit je het beste kunt nemen en hoe je iets ouds omvormt tot iets nieuws. Ik stop nog een Reine Claude in mijn mond en mijmer wat over de Fransen, hun eetgewoontes en voeding voor de ziel. Het brengt me vanzelf weer bij De Kleine Prins, hun held tenslotte, en ik voel me gelaafd en verkwikt. Fijn om hieruit weer wat te kunnen delen straks, nu nog even genieten van het onderweg zijn…